AZƏRBAYCAN
Görəsən, 1955-ci il martın 6-nı Azərbaycan, Bakı necə keçirdi?
Bunun üçün gərək köhnə qəzetləri vərəqləyəsən.
Nə fərqi var? Ömrünün önəmli hissəsini Sovetlərdə yaşayan biri kimi mən bu günü xəyalımda canlandıra da bilərəm.
Stalin erası artıq tarixə qovuşmuşdu. M.C. Bağırov dövrü da həmçinin…
Stalinə pərəstiş məsələsini gündəmə gətirəcək XX qurultaya hazırlıq gedirdi.
Ölkədə milli məsələ qabarmışdı. Mərkəzə aramsız «donos»lar axışırdı.
Ərzaq qıtlığı vardı…
Qərbi azərbaycanlıların 1948-ci ildən başlayan növbəti köçü artıq tamamlanmaq üzrə idi. Dağlıq ərazidə yaşayan minlərlə insan Kür-Araz ovalığının ilan mələyən düzlərinə yerləşdirilmişdi…
Amma qəzetlər, yəqin ki, cari beşilliyin nailiyyətlərindən, qarşıdan gələn beşillikdə görüləcək işlərdən, sovet adamlarının kommunizm uğrunda fəal mübarizəsindən yazırdı…
Bakı, Azərbaycan gündəlik həyatını, qayğılarını yaşayırdı. Gələcəkdə nələr yaşanacağının fərqində belə deyildi…
TÜRKİYƏ
1955-ci ilin martın 6-da Ankara Universitetinin Tibb fakültəsinin klinikasında bir azərbaycanlı mühacir yatırdı. Şəkər xəstəliyindən müalicə alan bu önəmli şəxsin durumu ürəkaçan deyildi. O, ölüm yatağındaydı…
Bu önəmli şəxsin öz ölkəsinə hansı xidmətlər göstərdiyi, çox güman, xəstəxana çalışanlarını maraqlandırmırdı.
Amma xəstənin yaxınları kimi itirdiklərinin fərqindəydilər.
Xəstənin yanında silahdaşları vardı. Onun qayğısına qalır, qulluğunda dururdular.
Ümidsiz xəstə huşu özünə gəldikcə keçmişi xatırlayırdı.
Əzablı keçmişi…
BAKI
Ölkəsində Milli Şuranın rəisi olan bu şəxsin qurduğu dövlət düz 35 il əvvəl devrilmişdi.
35 illik bir mücadilə gözləri önündən keçirdi.
Bu yolda nələr görməmişdi?
Cümhuriyyət qurmanın, üçrəngli bayrağın gətirdiyi əvəzsiz sevinc, gənc ölkəyə olan aramsız basqınlar, daxili və xarici didişmələr, Bakının azad olunmasının verdiyi qürur, milli ordu quruculuğu, Azadlığın dadı – bircə damlası!..
Görəsən, 1955-ci il martın 6-nı Azərbaycan, Bakı necə keçirdi?
Bunun üçün gərək köhnə qəzetləri vərəqləyəsən.
Nə fərqi var? Ömrünün önəmli hissəsini Sovetlərdə yaşayan biri kimi mən bu günü xəyalımda canlandıra da bilərəm.
Stalin erası artıq tarixə qovuşmuşdu. M.C. Bağırov dövrü da həmçinin…
Stalinə pərəstiş məsələsini gündəmə gətirəcək XX qurultaya hazırlıq gedirdi.
Ölkədə milli məsələ qabarmışdı. Mərkəzə aramsız «donos»lar axışırdı.
Ərzaq qıtlığı vardı…
Qərbi azərbaycanlıların 1948-ci ildən başlayan növbəti köçü artıq tamamlanmaq üzrə idi. Dağlıq ərazidə yaşayan minlərlə insan Kür-Araz ovalığının ilan mələyən düzlərinə yerləşdirilmişdi…
Amma qəzetlər, yəqin ki, cari beşilliyin nailiyyətlərindən, qarşıdan gələn beşillikdə görüləcək işlərdən, sovet adamlarının kommunizm uğrunda fəal mübarizəsindən yazırdı…
Bakı, Azərbaycan gündəlik həyatını, qayğılarını yaşayırdı. Gələcəkdə nələr yaşanacağının fərqində belə deyildi…
TÜRKİYƏ
1955-ci ilin martın 6-da Ankara Universitetinin Tibb fakültəsinin klinikasında bir azərbaycanlı mühacir yatırdı. Şəkər xəstəliyindən müalicə alan bu önəmli şəxsin durumu ürəkaçan deyildi. O, ölüm yatağındaydı…
Bu önəmli şəxsin öz ölkəsinə hansı xidmətlər göstərdiyi, çox güman, xəstəxana çalışanlarını maraqlandırmırdı.
Amma xəstənin yaxınları kimi itirdiklərinin fərqindəydilər.
Xəstənin yanında silahdaşları vardı. Onun qayğısına qalır, qulluğunda dururdular.
Ümidsiz xəstə huşu özünə gəldikcə keçmişi xatırlayırdı.
Əzablı keçmişi…
BAKI
Ölkəsində Milli Şuranın rəisi olan bu şəxsin qurduğu dövlət düz 35 il əvvəl devrilmişdi.
35 illik bir mücadilə gözləri önündən keçirdi.
Bu yolda nələr görməmişdi?
Cümhuriyyət qurmanın, üçrəngli bayrağın gətirdiyi əvəzsiz sevinc, gənc ölkəyə olan aramsız basqınlar, daxili və xarici didişmələr, Bakının azad olunmasının verdiyi qürur, milli ordu quruculuğu, Azadlığın dadı – bircə damlası!..